Я — акын, а эта значыт —
Нэ магу я пэт ыначы.
А паю пра то, что выжу,
Что лублу ы нэнавыжу.
Вот, к прымэру, жэнскы поп
Бьёт паэта прама в лоп.
Но о нём он пышыт нэжна
Ат балшой лубвы, канэшна.
А пра жоп, каторий в мырэ,
Пышыт он, забыв а лырэ.
Сагласытэс, ест разлычье:
Трудна сахраныт прылычье.
Аб адном — с душой пысат,
Аб другой — пры помащ мат.
Жэнскы попа — инь и янь.
Мыровая жопа — дрянь.
Мыр хачу я ызмыныт?
Очын дажы можыт быт…